Το δικαστήριο Φουκώ
Η ψυχιατρική όχι μόνο αρνείται να αποκηρύξει την ισχύ που ιστορικά πήρε από το κράτος αλλά αντίθετα παίζει το ρόλο ενός αδρά αμειβόμενου και κοινωνικά σεβαστού φορέα κοινωνικού ελέγχου και διεθνούς αστυνόμευσης της συμπεριφοράς, καθώς και καταστολής της πολιτικής και κοινωνικής ανυπακοής.Το δικαστήριο Φουκώ είναι ένα κατηγορώ ενάντια στην αναγκαστική ιδρυματοποίηση και θεραπεία καθώς και στον τρέχοντα αποδεκτό ιατρικό όρο της "τρέλλας" που έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ανθρώπων αποστραγγισμένων από τον αυτό-καθορισμό τους και την ουσία της αξιοπρέπειάς τους. Η τακτική αυτή εφαρμόζεται από τους ακαδημαικούς της "ψυχικής υγείας" οι οποίοι έχουν την δική τους, ιδιαίτερη άποψη για την κοινωνία και οι οποίοι επιδιώκουν χρηματικά συμφέροντα από την εξάσκηση του επαγγέλματός τους. Το δικαστικό σύστημα λειτουργεί συμπληρωματικά στην τακτική αυτή και πράττει ως νομιμοποιημένο σώμα. Σαν αποτέλεσμα, η ψυχιατρική είναι ο μοναδικός μεγάλος τομέας της κοινωνίας που έχει αποκλειστεί από όλους τους κοινωνικούς ελέγχους, και στον οποίο κάθε εκτελεστική εξουσία σ' ένα δημοκρατικό συνταγματικό κράτος έχει ουσιαστικά υποταχτεί. Η ψυχιατρική παύει να λειτουργεί ως σωφρονιστικός θεσμός αλλά τελικά ανοίγεται στην αυθαιρεσία των γιατρών που έχουν στην διάθεσή τους βάρβαρες εξουσίες όπως τη σωματική τιμωρία (δέσιμο στο κρεβάτι) και την χρήση φαρμάκων που μετασχηματίζουν την προσωπικότητα.
Κόντρα σ' αυτά τα δεδομένα μια νέα έννοια της τρέλας πρέπει να εφευρεθεί για να εναντιωθεί σ΄αυτή την κατάσταση και η οποία θα έρχεται σε συμφωνία με την ερμηνεία του Φουκώ για την τρέλα.
