Η απόλυτη, αντικειμενική αλήθεια είναι μια ψευδαίσθηση.
Ο Νίτσε βλέπει την αντικειμενικότητα σαν τον κύριο εχθρό της κατανόησης‘ γι΄αυτόν η αντικειμενικότητα σημαίνει τον μύθο ότι υπάρχουν “αμετακίνητα, τακτοποιημένα γεγονότα στον κόσμο” (Howard, PythagorastoPostmodernism). Κατά τον Νίτσε είμαστε ελεύθεροι να υιοθετήσουμε την άποψη που έχουμε για τον κόσμο. Η απόλυτη, αντικειμενική αλήθεια είναι μια ψευδαίσθηση, η γνώση και η πράξη είναι δυο αδιαχώριστοι παράγοντες μιας μόνο λειτουργίας, της λειτουργίας της θέλησης. Ο ρόλος των μοραλιστών είναι να φτιάχνουν δεδομένα και όχι να τα ανακαλύπτουν, έτσι οι αξίες γίνονται οι ερμηνείες μας των φαινομένων, σύμφωνα με την θέλησή μας. Η ηθική φιλοσοφία του Νίτσε αρνείται τον ηθικό νατουραλισμό του Κάντ και όπως όλοι οι πραγματικοί φιλόσοφοι του Υπαρξισμού στοχεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την αυταπάτη – και από τον Θεό. Τελικά αυτό που καλούμαστε να ξανά-ερευνήσουμε είναι το καθεστώς και η ορθότητα των ηθικών μας πιστεύω Αυτός που αστόχαστα δέχεται την κατάστασή του και τον ηθικό κώδικα μέσα στον οποίο ζει σαν να ήταν ανέφικτος, αυτός έχει “κακή πίστη”. Η ταυτότητα και η αυθεντικότητα του ατόμου, η θέληση και η “καλή πίστη” αποτελούν τον πυρήνα του στοχασμού του Νίτσε: “Αυτός που ταράσσει την άβυσσο, με μάτια αετού, αυτός που με τα νύχια του αετού αρπάζει την άβυσσο: αυτός έχει θάρρος”. (Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα).
