Ερωτική Αναρχία
Ερωτική Αναρχία.
Είναι φορές που ο έρωτας αντιμετωπίζεται σαν ανεπανόρθωτο. Είναι στιγμές που ο έρωτας γίνεται ρόλος μια καθαρής κατανάλωσης, μέσα στις ποσοτικές παραλλαγές του καθημερινού. Μετατρέπεται σε νεύρωση αυτισμού, υποβιβάζεται σε τριτοκλασάτη επιθυμία και αναπαράσταση εξαντλημένης θέλησης.
Τι γράφουν οι ποιητές για αυτή την έκπτωση του έρωτα.
Σαρκάζει το κρεβάτι / τη χαρά τους / κι αυτοί λένε πως / έτριξε / δεν λεν πως το κρεβάτι / οραματίζεται / μελλοντικούς θανάτους. Καρυωτάκης.
Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα / να σωθούν από τον εαυτό τους, / δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια / δέρμα, γδαρθήκανε / σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί σε μια στιγμή, / αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μια κραυγή / σα ναυαγοί που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, / θαρρούν πως βλέπουν φώτα / κάπου μακριά. / Κι΄ όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους / σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα / ξεβράσματα στην όχθη / ενός καινούργιου μάταιου πρωϊνού. Τάσος Λειβαδίτης.
Ο έρωτας σε μια αστική κοινωνία γίνεται μια επιμηκυμένη μελό ιστορία, γαυγίζει δε μιλάει, διεκδικεί το υπερεκτιμημένο τίποτα, και την βαλσαμωμένη θλίψη.
Γι’ αυτό όσοι μιλούν για έρωτα, μουτζουρώνοντας αθώες σελίδες χαρτιού, ή τη λευκή οθόνη κάποιας σελίδας στο διαδίκτυο, είναι εκείνοι που έχουν σκοτώσει τον έρωτα, έχουν πυροβολήσει την επιθυμία. Είναι εκείνοι που τρέχουν στις κλειδαρότρυπες να τον δουν, αλλά δεν τον βλέπουν γιατί δεν έχουν δει την επιθυμία τους. Είναι εκείνοι που ακόμη δεν αναρωτήθηκαν σε ποιανού τη ζωή είναι θεατές.
Ο έρωτας δεν θέλει φιλολογία, δεν θέλει ληρολογήματα, θέλει να αναπνεύσει από τους λεκτικούς ρύπους, τους οπτικούς καταρράκτες, τους ηχητικούς παιάνες. Θέλει το εξαγνιστικό λουτρό της σιωπής, θέλει την ειρωνεία της τύχης, θέλει την ειρωνεία της ηδονής. Και μη ξεχνάμε ότι ο έρωτας είναι η πιο ισχυρή ταχυδακτυλουργία της ύπαρξης, γι’ αυτό αφήστε τον μην τον κουράζεται με συμπλέγματα σκέψεων και με μπαγιάτικες συγκινήσεις.
Απόστολος Αποστόλου, από δημοσίευση μου στο περιοδικό Scepticus.
