Γιατί ο πολιτισμός επιστρέφει σαν νεύρωση;
Το στοίχημα με την αθωότητα.
Γιατί ο πολιτισμός επιστρέφει σαν νεύρωση; Γιατί συμπτώματα νευρωσικού βασανισμού και παραμόρφωση της ζωής αρχιτεκτονούν το είναι μας;
Μήπως γιατί η ζωή περισσότερο αναπαρίσταται και λιγότερο παίζεται; Μήπως γιατί οι πράξεις μας, οι αφηγήσεις μας, φτωχαίνουν μέσα στην μηχανική χορογραφία της ζωής; Μήπως γιατί το έρμα του απελεύθερου θρυμματίζει την πορσελάνη των ονείρων, και σωφρονίζει τις ελπίδες;
Μένω σ' αυτά που λέει ο ποιητής περισσότερο και λιγότερο σ' ότι μας έχουν πει οι εργολάβοι της ψυχο-ταλαιπωρίας.Έχουμε χάσει την ικανότητα "που κείται το καίριο" θα πει ο Ο.Ελύτης.
Ναι γίναμε "μια περίληψη νοημάτων", ρημάζουμε το ρημαγμένο και αποστερούμε την ιδιοποίηση. Ερωτευόμαστε το αντεστραμμένο έμβλημα της ζωής, μοιράζουμε μπλόφα για σαγήνη.
Άξιοι πτυχιούχοι εμπορεύματος, φανταχτεροί και λάλοι του τίποτε.Σε μια στάση ημιαναύπαυσης, ακούμε τους σοφιστικέ δασκάλους στα παραγγέλματα τους.
Και σαν νεοπλασιέ της ρηματικής, δοξολογούμε αφρίζοντας ενθουσιασμούς εκτελωνισμένων ιδεών.
Δεν καταλάβαμε ποτέ ότι το στοίχημα μας, είναι εκείνο που έχουμε βάλει με την αθωότητα. Γιατί ως γνήσια τέκνα του διαφωτισμού και της διαλεκτικής, που μας οργάνωσε το τρωγλοδύτικο μυαλό μας, και την παπουτσωμένη άγνοια μας, και που μας βάφτισε στα μυνχάουζεν ψέματα, την αθωότητα την φορτώσαμε στις υποχονδριακές μετριότητες.
Και όμως η αθωότητα είναι "η λαμπερή νεροσταγόνα" Ελύτης. Αυτή η έννοια της αθωότητας που κατοικοεδρεύει για τον ποιητή στα μυριστικά χόρτα της καθαρότητας και της διαφάνειας, έχει να κάνει με τον καθαρμό της ψυχικής ασηψίας στον ασβέστη. (Έτη αρετής μέσα στον ασβέστη.) Ελύτης.
Χωρίς την αθωότητα παραμένουμε περισσότερο ηθικόληπτοι και αχθοφόροι προθέσεων και ανακλαστικών κινήσεων, περισσότερο πρακτικογράφοι της ιστορικής διαλεκτικής του καιρού, περισσότερο καρικατούρες ευπατριδών,περισσότερο θεατές του απωλεσμένου θεάματος.
Απόστολος Αποστόλου.
