Φιλοσοφική Συμβουλευτική

Αποκαΐδια.
Επειδή στη χώρα μας τ' άστρα του ουρανού έπεσαν και τα έφαγαν οι χοίροι. Επειδή ο λαός αυτής της νεοαποικίας δικαιώνει τον Ζοζέφ ντε Μαίστρ, όταν εκείνος έγραφε παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης για την εξέγερση του ελληνικού λαού: "Και όταν ακόμη ο θρόνος αυτός (του Σουλτάνου) θα πέσει η Ελλάδα θα αλλάξει αφέντη ' αυτό είναι όλο και όλο που θα αποκτήσει, θα μπορούσε αναμφίβολα να κερδίσει μ' αυτό αλλά θα είναι πάντα υποταγμένη (dominee)"εμείς με ένα πείσμα αδιάλυτο στο χρόνο,συνεχίζουμε να μιλάμε για αυτό που με χάρη μας ξεπερνά.
Εξάλλου οι σκέψεις δεν έχουν ηλικία, έχουν μόνο γοητεία.
Ξεχάσαμε ότι το να επιβιώνεις δεν είναι αναγκαίο, το να ζεις είναι απαραίτητο.
Λησμονήσαμε ότι το παρόν χειραφετείται από την κηδεμονία του μέλλοντος. Άραγε τι μέλλον θέλουμε;
Αχρηστεύσαμε την υπαρξιακή μας ευταξία που έλεγε:Η αιωνιότητα μιλάει ως χρονικότητα, το απόλυτο ως σχετικό, το αναγκαίο ως τυχαίο, το έσχατο ως κοντινό. Όλα μαζί διαπλέκονται ως σχετικά και τυχαία.
Φαιδροποιήσαμε το αγαπώ που σημαίνει απορρίπτω: χάρη σε μια διπλή θυσία όπου ο παραλήπτης θυσιάζει το άπειρο του.
Σβήσαμε την ποιητική άλω που μας λέει:Το ζήτημα δεν είναι να εξαντλείται κανείς σε λύσεις αλλά να επιβεβαιώνεται ερωτηματικά.
Δεν σταθήκαμε στο συμβάν ότι κάθε σκέψη, (κάθε πρόταση, κάθε ελπίδα) μεταφέρει την προβληματική της και παραμένει προβληματική. Έτσι μπορούμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι εν πλήρη απαισιοδοξία και να επιτύχουμε εν πλήρη αποτυχία.
Και το ερώτημα που τίθεται στην νεοαποικία είναι: Γιατί οι αξίες ταπεινώνουν το βλέμμα τους και αναχωρούν και αυτές στα άκρα του κόσμου μαζί με τους χαμένους Θεούς;
Απόστολος Αποστόλου.