Οι εφιάλτες αργοσαλεύουν
Οι εφιάλτες αργοσαλεύουν.
Όταν ο Οκταβιανός προχωρούσε από την res publica arnissa (αναρχία), στην res publica resituta (ηγεμονία), ήξερε ότι υποθήκευε το μέλλον της ιστορίας.
Δεν θα φανταζόταν βεβαία ποτέ ότι το πόπολο θα δεχόταν να περάσει σε μια περαιτέρω ανθρωπολογική μεταβολή που θα έφτανε σχεδόν παρακαλώντας να μπει ακόμη πιο βαθιά στο σκοτάδι της ιστορίας.
Και αν το πέρασμα από την res publica arnissa (αναρχία), στην res publica resituta (ηγεμονία) έγινε στις εκφυλισμένες λίμνες της εξαγοράς, ( δηλαδή στις εξαγορές, τις μεσιτείες, τα μερίδια, τις προμήθειες, τις συναλλαγές, κλπ) σήμερα γίνεται με την ψυχωτική αυτοϊκανοποίηση του πόπολο.
Αν πούμε ότι την εποχή μας την εκφράζει το «1984» του Όργουελ, η «Δίκη» και ο «Πύργος» του Κάφκα, το «Υπόγειο» του Ντοστογιέβσκι, μάλλον σφάλουμε. Ο νέος σφαγέας επί σκηνής είναι πλέον το ίδιο το πόπολο και όχι οι δυνάστες του.
Ο Ράιχ ερμηνεύοντας την φασιστική αναθυμίαση μίλησε για το βιοψυχικό κενό και την ορμική ωμότητα. Αλλά ακόμη και εδώ σήμερα ωχριά η κριτική του.
Το πόπολο ως ταπεινός Σίσσυφος του βίβερε εν είδει μιας παραμυθίας, ακατανόητης και ανερμήνευτης, με τον υποβιβασμένο εγκέφαλο του, ηδονίζεται να χορεύει το ταγκό με το θάνατο του. Η πραγματικότητα γίνεται η παθολογία του και η ιδεοψυχαναγκαστική της αυτοματοποίηση η φυλακή του πεπρωμένου του.
Ο Καίσαρας υποψιασμένος για το απεμπλουτισμένο πολιτικό αδιέξοδο που καθίσταται νοοτροπία η οποία τρέπεται σκληρυντικά στη μονιστική σκλαβιά πρότεινε το Bellum civile, την ανατροπή.
Αριστείδης Ακριβόπουλος.
