Φιλοσοφική Συμβουλευτική

Η εθνική μας κατάθλιψη.
Τι να γράψεις και τι να πεις ετούτες τις μέρες. Μοιάζουν όλα τόσο γκρίζα, και τόσο αποπνικτικά που ο λόγος δεν συναντά την αναπνοή για να σχηματιστεί.
Πως να αναφερθείς σ' αυτόν τον σαραντάρη πολιτικό που με τους γλωσσικούς νάρθηκες της δεκαετίας του 80, με το καρφιτσωμένο χαμόγελο, το νεοεισερχόμενο σύνθημα για κατάργηση της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, τον βλέπεις τώρα ως πραίτορα της γερμανικής τοκογλυφίας.
Πως να χωνέψεις ότι η μιντιακή δημαγωγία μετά από τον κηρυγμένο πόλεμο που του έκανε γιατί στρατεύτηκε με τα αιτήματα του λαού, να τον λιβανίζει πλέον και να τον αγιοποιεί μετά από τη πιο αιματοβαμμένη συμφωνία στην ιστορία της αποικιοκρατίας που υπέγραψε. Και λέω αποικιοκρατία γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι το το ιστορικό μας περιβάλλον τα τελευταία 5 χρόνια.
Πως να δικαιολογήσεις έναν κομματικό μηχανισμό φιλικό ως προς το πρόσωπο του σαραντάρη πολιτικού, που από την μια μέρα στην άλλη μεταλλάχθηκε σε σεχταριστική γραφειοκρατία και άπλωσε την επιχειρηματολογία του στον πυρήνα της ορθότητας του κηρυγματολογικού και πειθαρχικού "πρέπει".
Πως να αντέξεις την φτήνια των δήθεν πατριωτών της συγκυβέρνησης που την πατριωτική σταυροφορία τους, την έκαναν φορέα βολέματος και είπαν καλά είμαστε στην καρέκλα της εξουσίας, που να σηκώνεσαι τώρα.
Πως να ανεχθείς ότι τα καρτέλ και τα μονοπώλια δεν βρίσκονται μόνο στην αγορά αλλά και στην πολιτική. Γιατί οι συσπειρώσεις των κομμάτων και η μονοφωνία τους στην εκτέλεση των προγραμμάτων των τοκογλύφων της παγκοσιοποιημένης ελίτ δεν είναι τίποτε άλλο από πολιτικά καρτέλ ( ο διευθύνων ιστορικός συνασπισμός των κομμάτων).
Αλλά θεωρώ ότι αν ο πολιτικός δεν χάσει την ισορροπία του, δεν μαθαίνει ποτέ πως θα μπει σε ετοιμότητα. Αν δεν αρνηθεί τον θρίαμβο του εαυτού του, δεν θα ξεπεράσει την ανακύκλωση του παλιού. Αν δεν ακυρώσει τα ράκη της πιο θλιβερής ανελευθερίας του, που απέκτησε από τα κομματικά θερμοκήπια δεν θα δοκιμάσει τη πρωταρχή της ανεξαρτησίας, θα είναι πάντα σιδερωμένος μαζί με το κοστούμι του και ας μη φοράει γραβάτα. Θα λογαριάζει την πολιτική σαν τηλεοπτική στιγμή,σαν παρκάρισμα στα τηλεοπτικά δίκτυα, σαν σχέση κόστους και ωφέλειας, σαν διοικητική αυθαίρετη πράξη.
Η πιο αντεπαναστατική στάση στον μικρόκοσμό μας είναι η πολιτική
Μαρία Αργυρού -Druon.

[shareit}