Αναστάσιμα!
Πριν 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά, άκουσα έναν διανοούμενο παπά ο οποίος διδάσκει στο εξωτερικό να λέει: "Σε ποιόν χρειάζεται η Ανάσταση; Χρειάζεται σε κάποιον που είναι ευαίσθητος, χρειάζεται σε κάποιον που ζει ως ποιητής".
Συλλογίζομαι ότι ο Χριστός και ο Ορφέας κατεβαίνουν στον Άδη, ταξιδεύοντας τον δρόμο του νεκρού για να κατοπτρίσουν το Είναι τους μέσω της γλώσσας. Γίνονται εκπρόσωποι του Είναι σ' ένα κόσμο άψυχων συμβόλων, νεκρά σύμβολα που δανείζονται την ψυχή, του Χριστού και του Ορφέα.
Ο Χριστός κατεβαίνει στον Άδη να πάρει μαζί του τον Αδάμ και την Εύα, ο Ορφέας την Ευρυδίκη. Και οι δύο σαν συμβολικοί νεκροί μοιάζουν να εξασφαλίζουν την αθανασία με την μεταφυσική της σημασία ως εμπειρία της αναστολής της χρονικότητας.
Οι δύο συμβολικοί μας νεκροί (Χριστός, Ορφέας) είναι δρομολογημένοι προς το βάθος της αναλογίας, στην κλίμακα των σημασιών. Δηλαδή είναι δρομολογημένοι στη συνείδηση (γιατί η συνείδηση είναι γλώσσα άρα και σύμβολα) αλλά και της μεταφοράς δηλαδή της ποίησης.
Ξαναλέμε και οι δύο είναι φορείς του συμβολικού, όχι του φανταστικού νεκρού. Η διαφορά,μεταξύ συμβολικού και φανταστικού νεκρού είναι ότι ο φανταστικός νεκρός ταυτίζεται με το Είναι του θανάτου, εκεί όπου γίνεσαι ένα με τον θάνατο. Ο φανταστικός νεκρός δεν είναι φορέας καμιάς υπόδειξης και καμιάς σημασίας γιατί το φανταστικό δεν αναγνωρίζει καμιά αληθινή αντίφαση, είναι κάτι σαν το υπερπαραγματικό που ζούμε στις μέρες μας, την συλλογική μας δυσλεξία. (Το υπερπραγματικό του Μπωντριγιάρ).
Να γιατί το θανάτω θάνατον πατήσας αποτελεί το βάθος της ποιητικής αναλογίας μπροστά στην μετωνυμία του φανταστικού της υπερπραγματικότητας.
Απόστολος Αποστόλου.
