Το συμφέρον.
Το συμφέρον πέραν του γεγονότος ότι εκφράζει τον πλέον τυπικότατο μικροαστικό «ιδεαλισμό» παραπέμπει απευθείας και σ' έναν βιολογισμό.
Με την πτώση του αιματοσυγγενικού συστήματος (φυσική ιστορία) των πρώτων κοινωνιών, (όπου το συμφέρον εξέφραζε το «κατορθωμένο σώμα» - για να θυμηθούμε τον Άγγελο Σικελιανό) και την επιβολή του πυραμιδικού συστήματος της νέας κοινωνίας, μέσω του οποίου τον κόσμο ανέλαβαν να τον νοηματοδοτήσουν για λογαριασμό όλων ερήμην όμως της συντριπτικής πλειοψηφίας, οι επίλεκτες ομάδες, το ιερατείο, οι ερμηνευτές των γραφών, οι μυαλοπώληδες, οι μάνατζερς, κλπ, το συμφέρον κλωνοποιείται.
Με το πυραμιδικό σύστημα έχουμε την αδρανή μάζα. Σ' αυτή δόθηκε για παρηγοριά η αφηγηματολογία της ιστορίας, για να την διαβάζει το οχλικό χάος και να πιστεύει ότι είναι ο δημιουργός της. Το συμφέρον τώρα μετατρέπεται σε παιδοποιητική (διάβαζε κοπροποιητική) μηχανή, δηλαδή καθίσταται αριβισμός, ρουσφετολογία, νεποτισμός, κλπ. Η Θουκιδίδεια διαύγεια θα μας πει: "τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε συμφέροντα δίκαια".Το συμφέρον απωθεί ηδενοβλεπτικά τον άφταστο και άφατο πόθο, για χάρη κάποιας ορμικής ωμότητας που οδηγεί σε εξουσία και κτηνώδη ευζωία.
Μελάμποδας
