Το τώρα και το πάντα ως παθολογικός αυτοματισμός.
"Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι προσπαθώντας να εξηγήσουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, δημιουργούν ένα τεχνικό λεξιλόγιο για την ανεπάρκεια. Αυτή δε η γλώσσα εξαπλώνεται αργά αργά στο κοινό, ώστε να μπορέσει και αυτό να αποκτήσει συνείδηση των ζητημάτων ψυχικής υγείας." Αυτά γράφει ο Kenneth J. Gergen. Δηλαδή οργανώνουν μια τεχνική γλώσσα με εξουσιαστική δύναμη, νομιμοποιημένη από την αυθεντία του ψευδο-επιστημονισμού τους.
Πέραν τούτου εκείνο που δημιουργείται από τους ψυχοτεχνικούς είναι μια κενολόγα φιλανθρωπία των συναισθημάτων, μια μικροιδιοκτησιακή ψυχολογία του Εαυτού και του Εγώ. Δηλαδή μια φιλολογία ενός ψυχοσέρβις, που καλλιεργείται από την ανθρώπινη αβεβαιότητα που υπερπληθωρίζει, την ανασφάλεια που πολιορκεί τον υποκείμενο και την προδιάθεση υποβολής του.
Το στοίχημα όμως είναι η ταλάντωση μεταξύ κωδικής λογικής και ακωδικής αντίστασης της ψυχής. Το στοίχημα είναι η ταλάντωση μεταξύ ανυπόθετης ελευθερίας και ανυπόθετης ευθύνης.
Και το βέβαιο είναι ότι οι ψυχοπωλητές με τις ιδεοληπτικές θεωρίες αμφιθεάτρου αδυνατούν να δώσουν ένα φερέγγυο και αξιόπιστο στοιχείο.
Το βίωμα για να γίνει ιδιότυπη έκσταση, οι νοο-συμβολισμοί για να αποκτήσουν κινητικότητα και αισθητικότητα, τα συναισθήματα για να απλωθούν στον πρωτογενή υποδοχέα του αλέκτου έχουν ανάγκη όχι την ψυχολογικίζουσα στερεοτυπία αλλά την παρανομασία της οντολογίας.
Δηλαδή έχουν ανάγκη την βιωματική - οντολογία και όχι την επιπόλαιη φαινομενολογία του τώρα ούτε τη γνωσιολογική αμηχανία του πάντα.
Φιλοσοφική Συμβουλευτική & Φιλοσοφική Ανθρωπολογία.
Απόστολος Αποστόλου
