“Και μανθάνω μέν οία μέλλω δράν κακά, θυμός γάρ κρείσσων των εμών βουλευμάτων.”
Πριν τον Ευριπίδη, το ανθρώπινο ον συγκρουόταν με τη θεία βούληση΄ μετά από αυτόν συγκρούεται με τον εαυτό του για να προσεγγίσει τη "θεία βούληση", τον "θείο Λόγο" του οποίου είναι μέτοχος. Η σκηνή, η ορχήστρα, ο χώρος και ο χρόνος δίνουν στα δρώμενα οντολογικές διαστάσεις ενώ ταυτόχρονα τα αναιρούν. Ο φόβος και το δέος που δημιουργεί στον θεατή η τραγωδία καταλύει τους δικούς του φόβους και τα πάθη της ψυχής του: έτσι η αρχαία τραγωδία δρα παρηγορητικά γι' αυτόν! Ο Ευριπίδης χαρακτηρίστηκε ως ο "από σκηνής φιλόσοφος". Στη Μήδεια τοποθετεί το "πάσχον" υποκείμενο στο "διάκενο" μεταξύ της πλάνης του φαντασιακού από τη μια και του πραγματικού, του οποίου όμως η εξέλιξη είναι ψευδεπίγραφη, από την άλλη. Αυτό το διάκενο, που ο Νεμέσιος το χαρακτηρίζει "φάντασμα", κατοικεί στο άλογο μέρος της ψυχής και προκαλεί την υπαρξιακή λύπη, το βασικότερο από τα τέσσερα κατά τους Στωικούς πάθη της. Tα άλλα τρία είναι η επιθυμία, ο φόβος και η ηδονή.
