Φιλοσοφική Συμβουλευτική

Με την ουρανομήκη φλόγα της "καιομένης" φωνασκίας εισβάλλουν στους ψηφιακούς δέκτες και μας βομβαρδίζουν με πλούσια τρομοκρατία "μετροκρατίας".

Οι πολίτες βουλιάζουν στην απάθεια τους, παγιδευμένοι στις σειρήνες της τηλοψίας.

Τελικά η αδιαφορία των πολιτών γίνεται το προμελετημένο έγκλημα της κοινωνίας.

Αυτή η κοινωνική στάση των Ελλήνων πολιτών σε παραπέμπει στον Νίτσε στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα σελ, 297 όταν έγραφε: « Όταν πήγα στους ανθρώπους για πρώτη φορά έκανα την κουταμάρα των ερημιτών...παρουσιάστηκα στο παζάρι. Κι όταν μιλούσα σ' αυτούς δεν μιλούσα κανενός...Μα το άλλο πρωί μου ήρθε μια νέα αλήθεια: τότε έμαθα να λέω: Τι με νοιάζει εμένα το παζάρι...και τα μεγάλα αυτιά του όχλου...Ω ανώτεροι άνθρωποι, αλάργα από το παζάρι...εκείνο που μπορώ ν' αγαπήσω στον άνθρωπο είναι πως είναι ένα πέρασμα κι ένα βασίλειο...σήμερα αφεντεύουν οι μικράνθρωποι: αυτοί όλοι κηρύττουν την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη, τη φρόνηση, την επιμέλεια, τη στόχαση...Αυτούς τους αφέντες του σήμερα ξεπεράστε τους...είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σας...»

Ο Λακάν όμως ξεπερνάει τους αφορισμούς και πάει ένα βήμα παραπέρα. (Εδώ πραγματικά δίνει ρέστα). Όταν επιχείρησε να μεταφέρει τις εγελιανές κατηγορίες αναφορικά με την επιθυμία (désir) μας άφησε πολύτιμο υλικό. Στο υλικό με τίτλο «Η πορεία της θεραπείας και οι αρχές των δυνατοτήτων της» (Μπορεί κάποιος να το αναζητήσει στον τόμο με τίτλο «Γραπτά» εκδόθηκε το 1966 από τις εκδόσεις Seuil) υπάρχει η καλύτερη ανάλυση για την εμμονή του σκλάβου (σήμερα θα λέγαμε του εθελόδουλου).
Εδώ ο Λακάν επιχειρεί να προσθέσει στις τρείς βασικές θέσεις του Εγέλου που προδιαγράφουν τον σκλάβο (τη στωική θέση, τη μηδενική θέση και τη θρησκευόμενη θέση ) μια ακόμη που εγγράφεται από έναν επίμονο πόθο του σκλάβου-εθελόδουλου στο όνομα μια, κάποιας, ανυπέρβλητης εμμονής του. Μεταφράζω: « Η στάση μιας έμμονης ιδέας εκδηλώνεται τελικά από κάποια στάση που ο Έγελος δεν ανέπτυξε στη διαλεκτική του κυρίου και του δούλου. Ο εθελόδουλος – σκλάβος, ξέφυγε μπροστά στον κίνδυνο του θανάτου, όπου τελικά η ευκαιρία της κυριαρχίας, του είχε δοθεί μπροστά στην αντιπαράθεση ενός καθαρού κύρους. Αλλά από τη στιγμή που διαπίστωσε ότι είναι θνητός διαπίστωσε παράλληλα ότι και ο κύριος μπορεί να πεθάνει. Κατ' αυτό τον τρόπο δέχεται να εργάζεται για τον κύριο και μπορεί να αρνηθεί την ευχαρίστηση: και μέσα στην αβεβαιότητα της στιγμής που θα επισκεφθεί ο θάνατος τον κύριο, μπορεί και περιμένει.»

Οι επίλογοι, και τα σχόλια στην ανάλυση του Λακάν είναι περιττά.