Μ' αυτά και με άλλα βαδίζουμε στη μεγάλη έρημο χωρίς επιστροφή.
Αφού βγήκαν οι αναλυτές "ούρων και κοπράνων" στα χαζοκούτια και έκαναν τις μικροβιολογικές τους αναλύσεις είναι καιρός να δούμε τα πράγματα πως έχουν.
1) Οι δημοτικές - περιφερειακές εκλογές έχουν προσωπογενή ταύτιση. Δηλαδή ψηφίζουν οι φυλές. Οι οικογένειες που ενώνονται (το σύνδρομο της μαφίας από εκεί κρατά την καταγωγή του) και παραμερίζουν τις όποιες πολιτικές διαφορές για χάρη του οικογενειακού ονόματος. Επίσης οι δημοτικές εκλογές αποτελούν υπόθεση μιας ευκολίας ή κάποιας διεκπεραίωσης για το τρέχον συμφέρον σε επίπεδο μικροκλίμακας. (Δηλαδή για την διευκόλυνση σε υποθέσεις τοπικού χαρακτήρα)
2) Τα αποτελέσματα των δημοτικών - περιφερειακών εκλογών ήταν η εξέλιξη και η συνέπεια της αποχής. Η αποχή μοίρασε πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Πέραν τούτου η αποχή σ'αυτές τις εκλογές είναι συνενοχή. Και αυτό γιατί οι εκλογές πήραν χαρακτήρα δημοψηφίσματος"κοινή συναινέσει" των κομμάτων, για το αν θα συνεχίσει η χώρα να ζει τις συνέπειες των μνημονίων, - γιατί τα μνημόνια έχουν μετακυκλιόμενη εφαρμογή για μια 25 εικοσιπενταετία - ή θα τα κάψει. Όσοι δεν ψήφισαν ή δεν θα ψηφίσουν στις 25 Μαΐου είναι οι προσαρμοσμένοι (διάβαζε και βολεμένοι) της νεοκατοχής. Η προσαρμογή είναι το άμεσο σχήμα της συνεχιζόμενης κυριαρχίας
Τι όμως επιπλέον εισπράττει κανείς από τις εκλογικές συμπεριφορές των πολιτών;
1) Ότι η προσαρμογή μεταβάλλεται σε φετίχ.
2) Ότι ο πολίτης ασκεί πλέον αυτοσυντήρηση χωρίς εαυτό. Δηλαδή σαβουρώνει την αντιδημοκρατικότητα την οικονομική εξαθλίωση, την περιθωριοποίηση, χωρίς να εμπειραθεί άμεσα και ζωντανά την φυγή προς τα εμπρός.
3) Ότι υπάρχει μια Ελλάδα (η Ελλάδα της επαρχίας) που δεν έχει βραχεί από τα μνημόνια και ουδετεροποιημένη λειτουργεί ως ομαδικός μηχανισμός προστασίας για τα κόμματα της διαπλοκής. Και αυτό γιατί η διαπλοκή εκεί έχει πάρει εδώ και χρόνια όχι απλά χαρακτήρα συμβολικής κυκλοφορίας, αλλά έχει γίνει μορφή κτητικού ωφελιμιστικού εγωισμού. Και έτσι δεν βιώνεται το σοκ της κατοχής ως αφυπνιστική επίδραση της συνείδησης.
4) Ότι δεν υπάρχουν ισχυρές μορφές πολιτικών συσπειρώσεων, ικανών να δώσουν κίνηση και πρωτοβουλίες.
5) Ότι στον κόσμο της μιντιοκρατίας και γκαλοποκρατίας, όλα γίνονται θέαμα και πολιτική ακινησία. Δηλαδή όλα ουδετεροποιούνται σε επίπεδο πολυφωνικής χειραγώγησης. Έτσι κάποιοι υποψήφιοι κάνουν περίπατο και εκλέγονται γιατί επενδύουν στη λαϊκίστικη υπερτροφοδότηση του συλλογικού ναρκισσισμού. Χαρίζουν τη δημοσιότητα τους (Ψινάκης Γκλέτσος,κλπ) η οποία γίνεται οικόσημο, στο συλλογικό τοπικό ναρκισσισμό. Άλλοι πάλι αφού αποποιηθούν κατ' όνομα αλλά όχι και κατ' ουσία, το πολιτικό κόμμα που τους υποστηρίζει και χαρίσουν το λίμπρο ντ' όρο της οικογενειακής τους ιστορίας (με ότι συνεπάγεται, ρουσφετολογία, δεινοσαυρισμό,) εκλέγονται σ' όλες τις περιφέρειες. Ο λόγος για τον Μπακογιάννη που αλλάζει τις εκλογικές περιφέρειες ως μανικετόκουμπα. Επίσης βλέπουμε ότι ο ποδοσφαιρικός λαϊκισμός εισβάλει στα εξουσιαστικά στασίδια με αξιώσεις (Μαρινάκης)
Μ' αυτά και με άλλα βαδίζουμε στη μεγάλη έρημο χωρίς επιστροφή.
