Φιλοσοφική Συμβουλευτική

«Θα ήθελα να θέλω το θέλω». Λέει κάπου ο Πεσσόα.

Το «θέλω» όπως το «μπορώ», το «πιστεύω», το «γνωρίζω», το «δρω», το «ποθώ», και το «απολαμβάνω», εκλεπτύνονται για να το πούμε έτσι από μια μόνο βοηθητική τροπικότητα: εκείνη του «κάνω ώστε, να – θέλω, να μπορώ, να απολαμβάνω, να πιστεύω κλπ.». Παντού τα ενεργητικά ρήματα έχουν παραχωρήσει τη θέση τους και έχουν καταστεί ενδιάμεσα βοηθητικά.

Έτσι θέλουμε όλο και περισσότερη ζωή έτσι ώστε να χαρτογραφήσουμε όλο και λιγότερες τροχιές επιβίωσης. Πιστεύουμε σ' όλο και περισσότερους ηθικούς κώδικες έτσι ώστε να γίνουμε σύνολα παραπτωμάτων. Ποθούμε όλο και περισσότερο τον έρωτα έτσι ώστε να γίνουμε κατάλοιπα συναισθηματικής ανταλλαγής. Γνωρίζουμε την εμπειρία έτσι ώστε αυτή να γίνεται αποστασιοποιημένη ματιά τεχνογνωσία.

Τι είναι αυτό που τελικά μας παίζει αλλά δεν το παίζουμε; Ή και αν το παίζουμε διανυκτερεύουμε στην είσπραξη της ανταπόδοσης;

Τι είναι αυτό που ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά ψάχνουμε σε λάθος τόπο να το βρούμε;

Μήπως μας εμποδίζουν τα αυτονόητα και το κύκλωμα προώθησης της δυνητικής αξίας;

Μήπως η ζωή μας έχει γίνει ένα πρόσχημα δυνητικής ευκτικής, ένα πρόσχημα αφαίρεσης;

Από το βιβλίο του Απόστολου Αποστόλου. Μαθήματα Φιλοσοφικής Συμβουλευτικής & Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας.